وڻجارا وڃڻ جون وايون ڪن
شبير سومرو
”اي هي اميتاڀ! ماهري ڇوري ڪون تڪيو ئي؟ لڏي ناڪم ڪرڻ هائي، سورج باشا
ساٿ سفر سڦل هووي نا، ڀائران ڪون ڀاء بڻ ڪي نڪلنا هو وي! او ٻچا! او ڪون تڪ آ.“
”هو، هو مائي! دل جاءِ ڪرو... مان ڇوري ئي خبرچار چڱي طريون ڪرون هون.“
۽ اميتاڀ پنهجي سائيڪل تي ويهي پيڊل هڻندو ته ”فٽ.. ٽ.. ٽ..ٽ... ڦٽ
ٽ....“ جي بي سُري آواز سان موٽر اسٽارٽ ٿي ۽ اڳتي وڌڻ لڳندي، اميتاڀ هاڻي پيڊل هڻڻ
جي بدران وڏي اسٽائل سان ٻئي پير هوا ۾ جهومائڻ لڳندو، هن جي سائيڪل پراڻي جنريٽر جي
زور تي پاڻ ئي اڳتي وڏندي وڃي ٿي. ٻار تاڙيون وڄائيندا وڃن ٿا ۽ وڏا سرپرستي واري انداز
۾ هائوڪار ۾ منڍي لوڏي پنهنجي Multi-Talented ڇوري کي داد ڏيڻ لڳن ٿا، جنهن
ڪائي به ٽيڪنيڪل ٽريننگ، روايتي تعليم ۽ انجنيئرنگ جي قابليت ورتي بنا ڪٻاڙيءَ کان
ٻه سؤ ۾ ورتل سائيڪل ۾ پاڻ ئي پراڻي مشين لڳائي، سائيڪل مان ان کي موٽر سائيڪل ٺاهي
ورتو آهي، جنهن کي ان وڻجارا ڪميونٽي وارا ”اميتاڀ جي ڦٽڦٽي“ چون ٿا.